اشعار

کعبه در آمدنش لحظه شماری می‌کرد            صحن را از قدمش آینه کاری می‌کرد
همه احساس درونش به تماشا گُل کرد            اشکِ شوقش همۀ صحن و سرا را گُل کرد

عشق ظاهر شد و گِردش به طواف آمده است            ناگهان رکنِ یمانی به شکاف آمده است
فـاطـمه بنتِ اسـد لـب به ثـنـا وارد شد            تا که مـهـمـانِ خـدای احـد و واحـد شد
دُرّی از دامنِ پاکش شده بیرون ز صدف            هـدیه داده ست خـداوند به او دُرِّ نجـف
تا خدا خواست که با او به تماشا برسد            ‌جلـوه‌ای کرد که از کعبه به دنیا برسد
هـاتـف از غـیب نـدا کرد مبارک باشد            قــدمِ پـاک تـریـن مــرد مـبـارک بـاشـد
بینِ آغـوشِ نبی خنده مکـرر زده‌ است            اولین بوسه به لبهـاش پیـمبر زده‌ است
کیست شایسته‌ترین عـبدِ خـداوندِ جلی؟            مرتضی جانِ پیـمبر، وَ نـبی جانِ علی
شاهدِ وحیِ نـبی، محـرمِ اسـرار، علی            چه کسی نورِ تو را می‌کند انکار! علی
عـشق را در دلِ یک جـملۀ کوتاه بگو            اشـهــد و انَّ عـلــیـا وَلــی الـلـه بـگــو
نـامِ او هلـهـلـۀ شادیِ اهـلِ فـلـک است            خاکِ نعلینِ علی سرمۀ چشمِ ملک است
مرتضی جلوه‌ای از جاه و جلال و جبروت            چـشمِ او آیـنۀ عـالـمِ مُـلک و مَـلـکـوت
حاملِ پرچـمِ تـوحـیدِ خـداوند عـلی‌ست            مرکزِ ثقلِ جهان نقـطۀ پیـوند علی‌ست
شده اعـجـازِ عـلی نـاب‌تـرین بـاورِ ما            نقش بسته به دل و صفـحۀ انگـشترِ ما
پایـۀ عـرش به ایـثارِ عـلی پابـرجاست            چرخۀ فرش به ایثارِ عـلی پابـرجاست
عـبدودها همه مورند و سلیـمان حـیدر            بینِ هر معـرکه‌ای فـاتحِ مـیدان حـیـدر
قبلِ خلقت به خداوند شهادت داده است            و خـداوند به او نـورِ ولایت داده است
سـند برتـریِ حـکـمِ غـدیـر است عـلی            ما غلامیم و فقط نعم الامیر است علی

آنکه را حُبِّ علی نیست به دل، از ما نیست           هرکه شد شیفـتۀ عشق علی، تنها نیست

سائل و ریـزه‌خـور و خـادمِ درگاهِ توأیم           جز علی هیچ کسی بر دل ما مولا نیست

مـدد از حـیـدر کـرار فـقـط مـی‌جـوئـیـم           أغـنـیا را غـمِ افـزون و کـمِ دنـیـا نیست

گـشـته بـازنـدۀ دنـیـا و قــیـامـت قـطـعـاً           آنکه بر لوح دلش حُبّ عـلی پیدا نیست!

مـا مـسـلـمـان شـدۀ مـکـتـب آلُ الـلّـهـیـم           زنـدگی بـی‌عـلی و آل عـلی زیـبا نیست

در حقیقت معنیِ دین؛ جلوۀ ایمان علی‌ست            بعدِ توحید و نبوٌت بهترین برهان علی‌ست

آن هـمـای آفـریـنـش مـایۀ فـخـرِ جـهـان            آخرین تفسیرِ دین، از منظرِ قرآن علی‌ست

نورِ علم و معرفت از سینه‌اش جاری بوَد            هم سعادت، هم کرامت، عزٌتِ انسان علی‌ست

ریشۀ عدل و عدالت از عـلی شد استوار            صورتِ جاویدِ عدل و معنیِ میزان علی‌ست

آن که دارد یک جهان آئینه در لبخندِ خویش            آن که فرمانِ خدا را می‌برد از جان علی‌ست

بارها قرآن ز شأنِ او سخن با خلق گفت            وارثِ نورِ محمّد گـوهرِ یزدان علی‌ست

بـیرقِ تـوحـید را یکسر بر افـرازد عـلی            شورِ ایمان، نورِ قرآن، چشمۀ رضوان علی‌ست

قـوٌت ‌و قـلـبِ پـیـمـبر، مـقـتـدای فـاطـمه            در کـتابِ آفـرینـش آیۀ عـرفـان علی‌ست

چشمِ عالم خیره شد تا کعبه را آن گونه دید            در طلوعِ فجرِ صادق، کعبه را مهمان علی‌ست

عـلتِ خـلـقـت هـمانا در عـلی معـنا شود            اوّلین سنگِ بـنای عـالمِ امکـان علی‌ست

دل به دریا زن مترس از موج های روبرو            چون در این دریای هول انگیز کشتی‌بان علی‌ست!

او بر امور عـالم ناسـوت ناظم است            هرکس که غرق یاد علی نیست نادم است

ما سجده سمت سـاقی میخانه می‌کنیم            زیرا شراب آتش عشقش مداوم است

روح الامین به شوق نجف گریه می‌کند            جبریل در حوالی آن بقعه خادم است

در ماورای عـرش عـلی سیر می‌کند            بر راه‌هـای عـالَـم ما نـیز عـالِم است

وقتی که خال او حجرالاسود دل است            هر مَحرمی‌که شهر نجف رفته مُحرم است

فرمود ضربه‌ای زده و ضربه‌ای زنید            در حیرت از عدالت او ابن ملجم است

جایی که ذوالفقار علی در غلاف نیست            عریان شدن مقابل این تیغ لازم است

تـنها به تـیـغ ابـروی او جان نداده‌ایم            در این قتال وعـدۀ دیدار مجرم است

زینت گرفت مجـلس ما با عـلی علی            نامش هـمیشه مایۀ فخر مراسم است

گـویند حـریم کعـبه، در داشـته است            از «سیزده رجب» خبر داشته است
از شــدّتِ اشــتــیــاقِ دیــدار عــلــی            دیـوار حـرم، شـکـاف برداشته است

******************

خورشید ز شهر مکّه چون سر می‌زد            در سـیـنـه، کـبـوتـر دلـم، پـر می‌زد
وقـتی به حـریـم کـعـبه رفـتـم، دیـدم            هـسـتـی درِ خـانـهٔ عـلـی، در مـی‌زد

******************

دل در صـدف مهـر عـلی، دل بـاشد            جـان‌هـا بـه ولایـش مـتـمـایـل بـاشـد

گـفتند که ذوالفـقار او را دو دَم است            تـا مـرز مـیـان حـقّ و بـاطـل بـاشـد

دریـا بـدون مــاه تــلاطـم نـمـی‌کـنـد            تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کـند

در لحـظه‌های سـبز مناجـات با خـدا            حتی کـلـیـم چون تو تـکـلّـم نـمی‌کـند

در زندگی غذای تو شد نان جو، نمک            مرد بهـشت، روی به گـندم نمی‌کـند

جان پیـمـبری! اگر از او جـدا شوی            یک غنچه این بهشت تبـسّم نمی‌کـند

او راحـت تـو و تـو قــرار پـیـامـبـر
می‌یـافت با تو جان دوبـاره پـیـامـبر

وقتش رسیده است که یک آرزو کنی            این خـاک را زلال‌تـر از آبرو کـنی

تا عرش شانه‌های نبی کرده‌ای عروج            تا مثل او به دعوت معـراج رو کنی

دنیا به حسرت نگهت زیر پات ماند            تا چند کفش‌های خودت را رفو کنی؟

هم‌صحبت تو نیست کسی غیر فاطمه            برخـیز سـمت آیـنه تا گـفـتگـو کـنی

زیباترین طـلیعۀ قدر تو فـاطـمه‌ست
پشت و پناه خیبر و بدر تو فاطمه‌ست

وقت «سلونی» است که خود را نشان دهی            تا که خبر از آن طرف آسـمان دهی

در بـسـتـر پـیـمـبـر اگـر آرمــیـده‌ای            این آروزی توست به جایش تو جان دهی

تا که حدیث منزلت از شأن تو گواست            شرح نـگـین خـاتـم پیـغـمـبران دهی

جنگید با تو «عَمرو» و به لطفت اسیر شد            بـاور نمی‌نـمود به او هـم امان دهی

حـالا بـیا کـلـید بهـشت خـدا به دست            باید که راه را به محبّان نـشان دهی

ای مرد زخـم خوردۀ میدان جنگ‌ها
حالا نگـاه کـیست بر آن زخـم‌ها دوا

بر چهره‌ات نگاه پیمبر چه دیدنی‌ست            وقت وصال این دو برادر چه دیدنی‌ست

زیبـاتـرین تـرانۀ صبح قـیامت است            ساقی کنار چشمۀ کوثر چه دیدنی‌ست

این روشن است سایۀ حق در وجود توست            کعبه ز نور توست منوّر، چه دیدنی‌ست

وقتی شکوه قـدرت تو جـلـوه می‌کند            در دست‌های تو در خیبر چه دیدنی‌ست

بر بال جـبـرئـیل نـوشـته فـضـائـلت            این بال و پر برای پیمبر چه دیدنی‌ست

اهل سـقـیفه از تو چه دورند یا علی
در دیـدن مـقـام تـو کـورنـد یا عـلـی

نور شـما نـشانۀ صبـح سـپـیده است            خلقت گلی ز باغ بهار تو چیده است

گویا فرشته‌های خودش را خدای نور            از روشـنای نـور شـما آفـریـده است

مولا هـنـوز سـورۀ وحـیـی نـیـامده،            آیات مـؤمـنون ز لبانت وزیـده است

وقـتِ کـرامت است رکـوع نـماز تو            ای مرد مرحمت! که نظیر تو دیده است

این گـریه‌ها و آه یـتـیـمانه هر سحـر            پای تو را به سمت خرابه کشیده است

ای مـعـنـی غــدیـر خـدا و پـیـامـبـر
یک نـور واحـدیـد شـمـا و پـیـامـبـر

مــظـهــر نــور کـبـریــا آمــد            ثــــمــــر بــــاغ انـّــمـــا آمــد
شب گذشت استخاره کردم من            آیـه والـشـمـس و الضحی آمد

نور در نور تا که شد مسـتور            گــوئــیــا بــاز هــل اتــی آمـد
وارث و سـفـره‌دار زهـرا شد            نــهــمــیــن اخـــتــر ولا آمــد
پـارۀ قـلـب حـضـرت سلـطان            آیــۀ کـــوثـــر از رضــا آمــد
نــام او شــد جــــواد آل‌الــلــه
وَحــــدَه هــــو لا ‌الــه الـــلــه
همه در سـایه سـار پَرچـیـنش            خـطـبـۀ فـاطـمـه بــود دیـنـش
بین رکن و مـقـام ضـجـه زده            این هـمـان شـد مدال زریـنش
یـاد غـمـهــای مــادر افــتــاده            گشته نمـناک چـشم حق‌بـیـنش
ارث بُــرده ز حــیــدر کــرار            بخـشش و جود گـشته آئـیـنش
اسـم او شـد مـحـمـد از آن رو            مصطفی گشته طور سیـنـینش
عـلـت مـمـکـنــات آمـده اسـت
روح صوم و صلات آمده است
ایـن جــوادالائـمـۀ زهـراسـت            معنی هل‌اتی و جود و سخاست
بـهـتـرین مـولـد امـامـان است            پـسـر ارشـد امـام رضــاسـت
دستـهـایش گـره گـشـای بـشـر            همه عالم به عشق او برپاست
خـانـه‌اش مـأمـن تـمـامی خلق            این سرا بر همه سرای شفاست
من به هر سو روان شدم گفتم            خاک پایش به چشم اهل ولاست
گل شکـفت و کـویر گلشن شد
از نگـاهـش مدیـنه گـلشـن شد

بـر سـر مـأذنـه گل داده اقاقیِ سـپـید            باز هم نغمۀ «أین الرّجبیون» پیچـید

مـاه دلـدادگـی و مـاه وصـالِ مـا شـد            بازهم لطف و کرم شامل حالِ ما شد

از همه ثـانـیه‌هـایش برکـت می‌بـارد            چه شب و روزِ پُر از خیر کثیری دارد

کاش با دست عـلی آب حـیاتی برسد            فاطـمه لطف کـند برگ بـراتی برسد

تا پس از کرب و بلا راهی مشهد بشویم            در شبِ عـیـد به پـابـوسی آقـا برویم

آن امامی که رئوف است و پسردار شده            حُسن بی‌حد شده، آئیـنۀ سـرشار شده

هـشتمین نور شده صاحب دردانه بیا            محض تبریک به زهرا و به شکرانه بیا

نور چشمان رضا در دل ما جا دارد            پسر حـضرت نجـمه چه تـماشا دارد

گــذر دل بــه درِ خــانــۀ او افــتــاده            کاظمینی شده هر کس که سلامی داده

 بکـوش! که انـوار معـرفـت اینجاست            عطش بیار که دریای مرحمت اينجاست

به تـشنگـانِ معـارف، دهـند آب حـیات            رهِ رسـیدنِ بر حـقِ معـرفـت اینجاست

خـبر رسـید که وجـهِ خـدا تجـسّم یافت            اِله را همه ذات و همه صفت اینجاست

نـدا دهـند ز جـنّت، مدیـنه شد رضوان            شتاب کن که زُدایـنـدۀ غـمت اینجاست

به آستان رضا سر بسای و کُرنش کن            که جای عرض ادب، عرض تهنیت اینجاست

نـظـر به حـجـرۀ نـورانیِ امـامـت دار            که جلوه گاهِ فضیلت و منقبت اینجاست

پس از گذشتِ چهـل سال انتظار اینک            ندا رسید رضا! جانِ حضرتت اینجاست

چو بر "سبیکه" دمیـدند روحِ زهرایی            عروس فاطمه می‌گفت دلبرت اینجاست

و بر جـوادالائـمّه سـلامِ جـبـریل است            که گفت " یَومَ وُلِد" خیر مقدمت اینجاست

خـدا به قـلب رضا اینچنین کـند الـهـام            امـامِ جـود، امـامِ مـلاطـفـت اینجـاست

ز لعـلِ پاکِ پدر غرقِ بوسه شد نوزاد            که آیه‌هـای وِلا را مشاهـدت اینجاست

سخن ز آب فرات و ز تربت است انگار            چقدر حرف و گریز و مناسبت اینجاست

به روی دست رضا ماهِ او نمایان است            دو صد فرشته برای مواظبت اینجاست

کسی به تیرِ سه شعبه نبوسد این حنجر            چقدر بوسۀ نازک به غبغبت اینجاست

به گاهواره سخن از تلظّی اصلاً نیست            هزار نکـته به گـفتارِ مطلبت اینجاست

پـدر زده بـه سـرِ دامـنِ ولایت چـنـگ            هماره مادرِ خوبت، معاشرت اینجاست

نسـیـمِ بـاد صـبا را موافـقـت اینحاست            همه حقیقـت حق را عبودیت اینجاست

هــمـانــکـه بــاورِ روز مــعــاد آورده            پـیـام داد که جای مهـاجـرت اینجاست

بیا و از پـدر، اوصافی از پـسر بشـنو            که گفت: کوثرِ دوم به مَرتبَت اینجاست

سخن درست شـنـو از حـقـیقـتِ برکت            تمامی برکت، اصل مکرمت اینجاست

بگو به آنکه ز صِدقُ الحدیث بی‌خبر است            معیشت و طلب خیر و امنیت اینجاست

نه اخـتـیار و بـهـانه بـده به دشمنِ دین            نه مصلحت بسپارش، که مصلحت اینجاست

ز وعده‌های دروغین گریز باید داشت            کلیدِ عزّت و فـتح و مقاومت اینجاست

هـدایتِ نـبـوی، وارثِ حـسـینی اوست            عدالت عـلـوی بهـر مملکـت اینجاست

و در مقـابلِ ظالـم، سکـوتِ او هـیهات            برای امت قـرآن، مجـاهـدت اینجاست

جوابهای دقـیقـش به "اِبنِ اَکـثَم" گفت:            هدایت همگـان در مناظـرت اینجاست

به علم و حلم و فقاهت امامِ عالم اوست            خدا گـواه که معـراجِ منـزلت اینجاست

کـلام او هـمـه قـرآن، مـرام او عـترت            هزار آینه در یک مکـاشفـت اینجاست

«نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت»            هزار مسئـله را حـلّ مسئـلت اینجاست

هنوز درد نگـفته، به فکر درمان است            کجا برَم غمِ دل را مشاورت اینجاست

هم او "بِکُم فتحَ الله" هم او "بِکُم یَختِم"            رها کنم همه کس را ملازمت اینجاست

اگر سلامتِ عـقـل از امـام می‌خـواهی            بیار عشق که سرفصل عافیت اینجاست

غـلامیِ درِ ابنُ الـرضـاست سـلـطـانی            مقام و منزلت و شأن و مرتبت اینجاست

گـدایـی از سـرِ کـوی جـواد بـایـد کرد            ز جودِ او همۀ حُسنِ عاقـبت اینجاست

سحر سری سوی بابُ المراد باید رفت            رهِ بهـشتِ برین را مـداومت اینجاست

نـمـازهای شـبـش مثـل مـادرش زهـرا            قسم به فاطمه بالاترین سِمت اینجاست

بـه نــامـۀ عــمــلِ مـا عــنــایـتـی دارد            گـناه بخشد و دریای مغـفرت اینحاست

چو او تجسّمِ تقوا و عـبد صالح کیست            امامِ طاهر و طُهر و مطهَرت اینجاست

تقی، جواد، زَکی، مرتَضی، رضی، صابر            امامِ مفترضُ الطاعه سَرورَت اینجاست

پدر رضا، پـسرش هـادی و نوه مهدی            »بِیُمنِهِ رُزِقَ الخَـلق» مِیمـنَت اینجاست

ز خُردسالیِ خود یارِ مادرش زهراست            مـدافـعـیـنِ حـرم را مدیـریت اینجاست

برای کرب وبلا تا هنوز گـریان است            به اشک، اِبنُ رضا را مصاحبت اینجاست

فـدای صبـح و مـسای امـامِ در مـقـتـل            امامِ منـتـظران را مـشایعـت اینجـاست

دهـم مـاه رجـب مـاه تـمـام آمـده است            موسم شادی و شـیرینی کام آمده است
در مـدیـنـه دل هـر اهـل ولا شـاد بُوَد            همه شاکر که امـام ابن امام آمده است

هـشـتـمین مـاه ولا مـاه نـهـم را بـوسد            بوی گلهای بهـشتی به مشام آمده است
دور قـنـداقـۀ او کـل مـلائک چـرخـند            جبرئیل است که از بهر سلام آمده است
ابن طاهـا بود و هـست مـحـمد نـامـش            بر رضا تک پسری نیک مرام آمده است
اهل جـودند همه مست سـبوی کـرمش            هر کریمی به طلب دست به جام آمده است
او ابوجعفـر ثـانی بود و ابن رضاست            متّقی در نظر خاص وعوام آمده است
کـودکی باشد و بر جای پـدر بنـشـیـند            بر امامی رضا حُـسن خـتام آمده است
روز میلاد جواد است و دل ما شادست            عاشقان را سبب عیش مدام آمده است
کاظـمینـش نظر آید در این روز نکـو            مرغ دل در طلبش شاد به دام آمده است

در سایه‌سارِ عشقِ تو غرقِ سعادت می‌شویم           از لطف و احسانت چنان مشمولِ رحمت می‌شویم
اربابِ خوبم نامِ تو دریایی از جود و سخاست           رزقِ تمامِ سالِ ما از برکتِ اِبنُ الرضاست

ماهِ دل آرای علی ای جانِ جـانانِ رضا           چشمِ جهان روشن شده از طلعتِ بدر‌الدجا
زیبا رخی از گلـشنِ یاسین و طاها آمده           باب المـرادِ عـالـمـین فـرزند زهـرا آمده
ای عزتِ دنیا و دین پورِ امامِ هـشتـمین           ای که وجـودت مایۀ فخـرِ تمامِ مؤمنـین
سرچشمۀ طاها تویی عطرِ نسیمِ هل اتی           سیـراب شد از جـامِ تو کـامِ محـبـانِ ولا
عالم شده غرقِ سرور از طلعتِ رحمانیت           نورِ ولا شد آشکـار از سجـدۀ نـورانیت
هر دم رسد از کاظمین عطرِ نسیمِ تربتت           دستِ تـوسل می‌زنـم بر آسـتانِ رحـمتت
صحن و سرایت پُر شده از زائرانِ اشکبار           ذکرِ اذان از مأذنه تسکـینِ جانِ بی‌قرار
من آمدم بر درگهت در اربعین یادش بخیر           خاکِ حریمت برتر از عرشِ برین یادش بخیر
حالا من و این حسرتِ دوریِ دیدار از حرم           چـشمِ تـمـنای من و الطـافِ اربابِ کـرم
تا میشود خاکِ ضریحت سهمِ این دل شاکرم           گر که بگویی خاک شو بر زائرانم؛ حاضرم
ای آبِروی عالمین خورشیدِ شهرِ کاظمین           ای آسـمانِ دیده‌ات بارانی از بهرِ حسین
درصحنِ گوهرشاد تا می‌آیم از باب‌الجواد           گویا به صحنت می‌رسم از مدخلِ باب‌المراد
چون زائرت گشتم صله می‌خواهم از دستانِ تو           ای مظهرِ جود و سخا آخر شوم قربانِ تو!

مدیـنه آیـنـه‌ای غـرق روشنایی داشت            شـب ولادت تو نـور کـبـریایی داشت

زمین ز یمن وجود مطهرت چون عرش            به چـشم اهل ولا، جلـوۀ خدایی داشت

شمـیم روح‌فـزایت دل از محـبّان بُـرد            نسـیم کـوی تو آهـنگ دلـربایی داشت

به آسـمـان هدایت نـهـم سـتـاره دمـیـد            که خلق را ز خدا نور رهنمایی داشت

به پاس آمدنت، باغـبـان گـلـشن قـدس            ز اشک، دسته گل از بهر رونمایی داشت

کـبـوتـر دل یـاران اسـیـر غـم‌هـا بـود            نـسـیـم مـقـدم تو مـژدۀ رهـایـی داشت

تویی جواد و ز جود تو بهره‌ور گردید            ز بذل و جود تو هرکس که آشنایی داشت

همیـشه دست یـدالـلهی تو در همه جا            ز عـقدۀ دل عارف گره‌گـشایی داشت

پـناه بُرد ز امواج خـشم طـوفان، نوح            برآن سفینه که لطف تو ناخدایی داشت

ز بی‌نـیازی خود مـنّت از فلک نکشد            هرآن که بر در تو کاسۀ گدایی داشت

به سایـۀ دگـران کی رود، که این ذرّه            از آفـتـاب تو امـیـد روشـنـایی داشـت

دلـم به مهـر تو پیـوسـته بود از آغـاز            کجا ز خاک قدومت سرِ جدایی داشت

هماره شکرخدا بر لبان او جاری‌ست            از آن زمان که ولای تو را وفایی داشت

جهان را می‌شناسد، لحظۀ غمگین و شادش را           از این رو سخت در آغوش می‌گیرد جوادش را

پسر مثل پدر می‌خندد این یعنی که از حالا           میان این دو قسمت می‌کند دشمن عنادش را

جهان از بعد عیسی اولین‌بار است با حیرت           درون قالب یک طفل می‌یابد مرادش را

چه طفلی؟ طفل معصومی که پیرِ دیر را حتی           هوایی می‌کند از نو بسازد اعـتقادش را

چه ذکری بر زبان دارد؟ چه رازی در بیان دارد؟           که هر عالِم به این معیار می‌سنجد سوادش را

قدم آهسته برمی‌دارد و پیـوسته تا منزل           که راه مستقیم از او بجوید امـتدادش را

به جای کاظمین امسال هم راهی شدم مشهد           نشد تا سرمه چشمم کنم خاک بلادش را

بهشت است این حرم از هر دری وارد شود شاعر           ولی من دوست دارم بیشتر باب‌الجوادش را

شمیم عشق می‌رسد دوباره بر مشام ما            نسیم رحمت خدا وزد به خاص و عام ما
مگر بهـشت آرزو گـشوده شد به نام ما            مگر خدای خواسته جهان شود به کام ما

که بهـر دل‌شکـسـتگـان در امید باز شد
هزار قـفـل غـم ببین که بی‌کـلید باز شد

شمس ضحی که می‌دمد ماه ز هر نظاره‌اش            بود طـلـوع این قـمر تجـلّـی دوبـاره‌اش
تا که نـگـاه می‌کـند بر رُخ مـاه‌پـاره‌اش            غرق ستاره می‌شود کـنار گاهـواره‌اش

نـهـم امـام را به‌ بر، امـام هـشـتـم آورد
بـضـعـۀ دوم نــبـی، کــوثــر دوم آورد

خوی و خصال مصطفی، علم و کمال مرتضی            شرم و حیای فاطمه، حُسن و جمال مجتبی
زُهد امام چـارمین، عـزم شهـید کـربلا            حکمت باقرُ الحِکَم، دانش صادقُ الوَرا

کَظم امام کاظم و صبر رضا در او بُوَد
وجود او به ملک جان، کمال آرزو بود

ای به سریر عصمت از بعد رضا قدم زده            به هـشت سالگی خدا امامـتت رقم زده

به قـله‌های مکـرمت، کرامتت علم زده            اساس واقـفـیّه را ظهـور تو به هـم زده

تویی که شد ز نور تو طلوع صاحب الزمان
پُر برکت‌ترین کسی که آمده‌ست در جهان

فروغ بزم قـدسیان، چراغ آسمان تویی            مُـدوّر زمـین تـویی مُـدبّـر زمـان تویی
خدای را امین تویی جهان را امان تویی            تجـسّم یقـین تویی فراتر از گمان تویی

تو وارث پیـمبری شافع روز محـشری
قـسم به کـوثر خدا خیر کـثـیر کـوثـری

جـلـوۀ روی تـو در آیـنـه تـا پـیــدا شـد            عشق، بی‌حُسن تو در خاطره، ناپیدا شد

چون «یدالله» که شد جلوه‌گر از آیۀ عشق            باز در دست خـدا، دست خـدا پـیـدا شد

ای دل خلق به زنجیرِ ضریح تو دخیل!            نورِ چشمانِ تو چون شمسِ ضُحی پیدا شد

مثلِ پروازِ بهار از نفسش گل می‌ریخت            آن ‌که چون غنچه در آغوش رضا پیدا شد

ذرّه شد همسفر شوق، که در بزم وجود            آفــتـاب رخ تـو در هــمـه‌جـا پـیـدا شـد

در دل، ای روشـنیِ عـاطـفه‌های ابدی!            آنچه گـم بـود، ز انـوار شـمـا پـیـدا شـد

در کـلام دل مـا رایـحـۀ عــشـق نـبــود            عـشـق با نـامِ تـو در دفـتـر ما پـیدا شد

سجده بردیم چو مشرق به سراپردۀ نور            آفـتـابِ رخـت از پـنـجـره تـا پـیـدا شـد

ای که از دست کریمت خیر و برکت می‌رسد            هر کسی شد سائل جودت به عزّت می‌رسد

تو نـشان دادی که در آل امیرالـمؤمنین            ز امر حق بر کودکانش هم امامت می‌رسد

از «رضا» باید «جوادی» اینچنین یابد ثمر            از قیامت انتظاری جز قیامت می‌رسد؟!

ظرف عقل آدمی از درک جودت عاجز است            بر امامان از تو وقتی که محبّت می‌رسد

من خودم را می‌شـناسم مسـتحق نـقـمتم            از تو اما سمت من هر بار نعمت می‌رسد

من اگر از تو فـقـط دنیا بخـواهم باخـتم            بس که از معنای جودت معنویت می‌رسد

لطف ابراهـیم چـشـمانت به من آموخته            دست بر دامان تو روزی به خُلّت می‌رسد

وای بر دستی که یک دفعه به سمتت رو نزد            بیشتر در روز حسرت، او به حسرت می‌رسد

شاعری بیتی برایت گفت و رفت، اما بر او            از علی موسی‌الرضا صدبار خلعت می‌رسد

زائر مشهـد شدم دیدم که از باب الجواد            بیـشتر از پیش بر زائر عـنایت می‌رسد

یابن سلطان خـراسان! از پر قـنـداقه‌ات            به علی‌اصغر قسم آدم به دولت می‌رسد

آسمان از منزلش در آسمان دل کنده است            چادر شب‌رنگِ ماه از روشنی آکنده است
از زمین دارد دوباره نور، می‌بارد به عرش            نور یعنی؛ بر لب خورشید هشتم خنده است

غصه رفته از دلش؛ اوقاتِ شادش آمده            بین آغـوشـش دلـیـلِ «اِن‌یَکـادش» آمده
باب رحمت باز شد بر زائرانِ مشهدش            در مدینه؛ صاحبِ «باب‌الجوادش» آمده

آب و جارو کرده جبرائیل، با پر، جاده را            می‌پـراند بال‌هـایش هر زمین افـتاده را
هدیه‌ای را می‌بَرد تا خانۀ سلطان طوس            می‌بَرد از جانب حق؛ نامِ سلطان‌زاده را

تا بساط سور و سات شادمانی جور شد            خانۀ خورشید، غرقِ نورِ «نورُالنّور» شد
این طرف؛ چشمِ رضا روشن شد از تابیدنش            آن طرف؛ چشمان شور دشمنانش کور شد

عـالـِم آل مـحـمـد عـالـِـمـی آورده اسـت            عالِمی که مکتبِ درسِ خدا پرورده است
پیش او « یحی‌بن‌اکثم »‌ها تـلـمّذ می‌کـنند            عالِمان را علم او طفل دبستان کرده است

من که باشم تا برای مدح او شاعر شوم؟!            مصرعی گفتم که شاعرهاش، را چاکِر شوم
آمدم ایـنجا بیـانـدازم دلـم را در ضـریح            آمـدم تـا صاحـبِ دربـار را زائـر شـوم

از درِ باب‌المرادش هر که داخل می‌شود            با خروشِ چـشمۀ جودش مقابل می‌شود
با ضریحش؛ طبعِ شعرِ هر کسی گل می‌کند            بی‌سوادِ این حرم؛ یکباره دعبل می‌شود

دستِ رقص پرچمش دل می‌سپارد آسمان            پای کوه گـنـبدش سر می‌گـذارد آسـمان
کاظمین از روز روشن نیز نورانی‌تر است            اصلا انگاری سه تا خورشید دارد آسمان

حس می‌شود همواره عـطر ربّنا از تو            آکنده شد زندان هـارون، از خـدا از تو

در پهنۀ سجاده، ای خـورشید عالم‌تاب!            انگار که چیزی نمانـده جز عـبا از تو

افطار شد؛ خورشید آمد خاکبوسی کرد            لـب‌تـشـنـه‌ای و می‌تـرواد کـربلا از تو

هر قـدر دشـنامت دهد هـرچه بـیازارد            پاسخ نمی‌گـیرد نگهـبان جز دعا از تو

حتی شده دلبـسته‌ات هر حـلـقۀ زنجـیر            آن‌گونه که آسان نخواهد شد جدا از تو

زنـدانـی دنـیـا شدم، مـولا دعـایـم کـن!            باب الحـوائج خواستم تـنها تو را از تو

جهان را، بی‌کران را، جن و انسان را دعا کردی            زمین را، آسمان را، ابر و باران را دعا کردی

تـمامِ مـردمِ ایران سـرِ خـوانِ شما هـستـند            که هم شیراز، هم قم، هم خراسان را دعا کردی

اثر کرده دعایت در زنی آوازه‌خوان حتی            و این یعـنی تمامِ روسیاهان را دعا کردی

مبادا آن‌که دِینی باشد از زنجیر بر دوشت            غل و زنجیر را، دیوارِ زندان را دعا کردی

به ضربِ تازیانه روزه‌ات را باز‌ می‌کردند            تو اما قبلِ افـطارت نگهبان را دعا کردی

هـنـوز اسـیـر نـمـاز تــوأنـد زنـدان‌هـا            و پـایـبــنـد نـگــاهـت دل نـگــهـبـان‌هـا

تو مثل یک نفس تازه حـبس می‌گـشتی            تویی که در نفـست گـم شدند طـوفان‌ها

«چه خلوت خوشی» آرام زیر لب گفتی            و سـجـده کـردی جـای تـمـام انـسـان‌ها

نشد طـلـوع کـنی تا تو را طواف کـنند            تــقــیـّـه‌کـار شـدنـد آفــتــاب‌گــردان‌هــا

تو یوسفی و مجازات یوسـفی این است            چـنـیـن دهـنـد گـواهـی تـمـام قــرآن‌هـا